• Στυτική δυσλειτουργία
• Πρόωρη Εκσπερμάτιση
• Αργή ή καθόλου Εκσπερμάτιση
• Διαταραχή γυναικείου οργασμού
• Διαταραχή γυναικείου σεξουαλικού ενδιαφέροντος / επιθυμίας
• Ανδρική μειωμένη σεξουαλική επιθυμία
• Διαταραχή πόνου στη γυανίκα κατά τη σεξουαλική επαφή
• Δυσκολία / αδυναμία διείσδυσης στη γυναίκα 

Ο Σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί μια πτυχή των 2 φύλων που προκύπτει από την προγεννητική σεξουαλική διαφοροποίηση του εγκεφάλου.

Η Σεξουαλική συμπεριφορά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πώς αυτή η διαδικασία της βιολογικής διαφοροποίησης προχωρά, με κεντρικούς παράγοντες τα γονίδια, τις σεξουαλικές ορμόνες και τα συστήματα του εγκεφάλου που επηρεάζονται.

Η βιολογική προοπτική για τον σεξουαλικό προσανατολισμό έρχεται ίσως σε αντίθεση με τις άλλες πεποιθήσεις, οι οποίες παρέμειναν σιωπηλές σχετικά με την προέλευση της ετεροφυλοφιλίας, ενώ αποδίδουν την ομοφυλοφιλία στη δυναμική της οικογένειας, στην εκπαίδευση, στην πρόωρη σεξουαλική εμπειρία, ή στην ελεύθερη επιλογή. Χωρίς, φυσικά, να μπορεί να αποκλειστεί όλα αυτά να παίζουν ρόλο.

Παρά τις διαφορετικές και αντικρουόμενες ερμηνείες για τους μηχανισμούς που οδηγούν στον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό, σήμερα,  η απόλυτη επιστημονική βεβαιότητα είναι ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ασθένεια.

Ίσως, αυτή η βεβαιότητα να φαντάζει κοινότοπη, όμως, εκτός του ότι επιτεύχθηκε με μεγάλες προσπάθειες, προάγει ένα σημαντικό συμπερασμό: 

αφού η ομοφυλοφιλία δεν είναι ασθένεια, δε μπορεί και δε χρειάζεται να θεραπευτεί.

Η δεοντολογική απαγόρευση στη θεραπεία δεν πρέπει να ληφθεί όμως ως φρένο στην επιστημονική έρευνα των μηχανισμών που ελέγχουν το σεξουαλικό προσανατολισμό των ανθρώπων.

Η μελέτη της επιστημονικής αλήθειας μπορεί να αποβάλει απεχθείς καταδιώξεις καθώς και προκαταλήψεις.

«Όλες οι ανθρώπινες συμπεριφορές έχουν αίτια και λόγους, ανεξάρτητα από το αν η συμπεριφορά καθορίζεται ως φυσιολογική ή όχι.

Η ομοφυλοφιλία γίνεται καλύτερα αντιληπτή ως ένα τελικό κοινό μονοπάτι σεξουαλικής δραστηριότητας, που παρουσιάζει πολλές διαφορετικές πηγές, μερικές συγκρουόμενες, μερικές μη συγκρουόμενες και αρκετές όπου μονάχα υποθέσεις είναι δυνατές»

Βαϊδάκης Ν. Η Σεξουαλική Συμπεριφορά του Ανθρώπου. Κεφ. 5ο, σελ.177. Εκδ. ΒΗΤΑ, 2005

Η ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας: από την παιδική ηλικία και την εφηβεία έως την ενήλικη ζωή

Ο συνδυασμός των χρωμοσωμάτων δεν είναι αρκετός, από μόνος του, για να προσδιορίσει τη σεξουαλική συμπεριφορά ενός ατόμου ως αντρική ή ως γυναικεία.

Για να καταστεί δυνατή η προσέγγιση αυτού του θέματος επινοήθηκαν πολλά χρόνια πριν η έννοια της ταυτότητας και του ρόλου του φύλου.

Με τον όρο «ταυτότητα φύλου» εννοούμε το να αισθάνεται κανείς ως άνδρας ή ως γυναίκα και με τον όρο «ρόλος του φύλου» εννοούμε πώς αυτό εκφράζεται προς τα έξω, προς τους άλλους.

Από την παιδική ταυτότητα του φύλου μεσολαβεί μια λανθάνουσα περίοδος μέχρι την εφηβεία, που αποτελεί το μεγάλο σταθμό της σεξουαλικότητας.

Συνεπώς η νεανική ταυτότητα φύλου, η εφηβική σεξουαλικότητα και η εφηβική μορφολογία του σώματος συμβάλλουν, κάτω από συνεχείς περιβαλλοντικές επιδράσεις, ώστε να φθάσει κανείς στην τελική έκφραση της ταυτότητας και του ρόλου του φύλου.

Φαίνεται ότι η ανάπτυξη της σεξουαλικής ταυτότητας είναι πολυπαραγοντική και διαχρονική, αρχίζει από την ενδομήτρια ζωή και συνεχίζεται μετά τη γέννηση, όπως γίνεται και με την ανάπτυξη του σώματος μας.

Από τους ψυχοκοινωνικούς παράγοντες, η κοινωνική μάθηση παίζει σημαντικό ρόλο στην εδραίωση και ενίσχυση μιας συμπεριφοράς που καθορίζεται από βιολογικούς παράγοντες.

Πολλές είναι οι θεωρίες που έχουν προσπαθήσει, από πάρα πολλά χρόνια, να μελετήσουν το σεξουαλικό προσανατολισμό και να εξηγήσουν τη σεξουαλική συμπεριφορά.

Έτσι υπάρχουν μη βιολογικές θεωρίες, όπως οι ψυχαναλυτικές, οι θεωρίες της συμπεριφοράς και της κοινωνικής προσαρμογής, αυτή των πρώιμων σεξουαλικών εμπειριών, οι θεωρίες της κοινωνικής μάθησης (κοινωνικός κονστρουξιονισμός).

Ανάμεσα στις βιολογικές ερμηνείες ξεχωρίζουν η γονιδιακή υπόθεση, οι ορμονικοί παράγοντες, μελέτες σχετικές με την ανατομία του σώματος, την ανατομία του εγκεφάλου και διαφόρων λειτουργιών του εγκεφάλου.

Τέλος, υπάρχουν γνωσιακές μελέτες που στηρίζονται σε διάφορες θεωρίες (ανοσοβιολογική θεωρία κ.ά.). 

Σίγουρο είναι πως όλες αυτές οι θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί μέσα από πολλές μελέτες, συμβάλλουν στη διερεύνηση των μηχανισμών που ελέγχουν τη σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων και, ταυτόχρονα, στην κατανόηση της ανάπτυξης της σεξουαλικής ταυτότητας και του ρόλου του φύλου, τα οποία αποτελούν κεντρικό κομμάτι της προσωπικότητας του ατόμου.

Σεξουαλική συμπεριφορά του παιδιού/εφήβου

Η εφηβεία είναι μια περίοδος κατά την οποία η ανάπτυξη του ανθρώπου χαρακτηρίζεται από ποικιλία βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών αλλαγών.

Με τις σωματικές μεταβολές που συμβαίνουν στην εφηβεία, η σεξουαλικότητα, από βιολογικής πλευράς, τείνει να μοιάσει με εκείνη του ενήλικα. Αυτές οι σωματικές μεταβολές πυροδοτούν σειρά από ψυχολογικές ανακατατάξεις, τις οποίες ο έφηβος πρέπει να ισορροπήσει με την ψυχολογική του ωρίμανση.

Από ψυχολογική άποψη, οι έφηβοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το έργο της ανάπτυξης μιας καλύτερης αίσθησης του εαυτού τους.

Η εδραίωση μιας ταυτότητας μακριά από τους γονείς και την οικογένεια είναι μια φυσική αναπτυξιακή τροχιά, αν και είναι δυνατό να επιβαρύνεται από προσωπικές ευαλωτότητες. Τις περισσότερες φορές, οι έφηβοι περνούν αυτές τις ανακατατάξεις χωρίς προετοιμασία, με πληροφορίες που λαμβάνουν.

Η διέλευση μέσα από όλες αυτές τις αλλαγές μπορεί να είναι μια στρεσογόνα εμπειρία, τόσο για τους εφήβους όσο και για τις οικογένειές τους. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο καθώς το Διαδίκτυο έχει αλλάξει το τοπίο της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης.

Οι έφηβοι που πάσχουν από συναισθηματικές και συμπεριφορικές διαταραχές μπορεί να είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στις επιδράσεις αυτές, όπως δείχνει η παρατήρηση μιας αυξανόμενης τάσης εισαγωγής σε ψυχιατρικές μονάδες νοσηλείας, εφήβων με ιστορικό επικίνδυνων συμπεριφορών στον κυβερνοχώρο.

Επίσης, το διαδίκτυο μπορεί, δυστυχώς, να αποτελέσει και «διαβατήριο» εισαγωγής του παιδιού/εφήβου σε ακατάλληλους χώρους, εικόνες ή εμπειρίες.

Οι επιρροές, τόσο στην ψυχολογία όσο και τη γενικότερη συμπεριφορά του παιδιού είναι καταλυτικές, εμφανίζοντας προβλήματα συμπεριφοράς, πιθανότητες εμφάνισης οριακού δείκτη κοινωνικοποίησης, επίδραση στη διαμόρφωση της σεξουαλικής συμπεριφοράς του παιδιού/εφήβου. 

Μερικές λανθασμένες αντιλήψεις γύρω από το σεξ μπορεί να είναι:

Το σεξ είναι επιτυχές μόνο αν οι σύντροφοι φτάνουν ταυτόχρονα σε οργασμό
Σε μια ερωτική σχέση το ένα άτομο γνωρίζει από ένστικτο τι αρέσει στο άλλο
Κάθε άνδρας οφείλει να ξέρει πώς να ευχαριστήσει μια γυναίκα
Είναι κακό να έχεις φαντασιώσεις κατά τη διάρκεια της ερωτικής διαδικασίας
Ο άνδρας πάντοτε θέλει και πάντοτε είναι έτοιμος για σεξ
Αν ο άνδρας αποκτήσει στύση, είναι βλαβερό γι’ αυτόν να μην φτάσει σε οργασμό
Ο αυνανισμός είναι βλαβερός και εμποδίζει την ανάπτυξη διαπροσωπικών σχέσεων
Αν ένας άνδρας χάσει τη στύση του, σημαίνει ότι δε βρίσκει ελκυστική τη σύντροφό του

Η Σεξουαλική Ιατρική είναι μια ιατρική ειδικότητα που έχει ως αντικείμενο τη σεξουαλική υγεία.

Έχει τέσσερις διαστάσεις:

• Δραστηριότητες προώθησης (ευαισθητοποίηση και βοήθεια για μια υγιή και ικανοποιητική σεξουαλική ζωή)
• Πρόληψη
• Θεραπεία (κλινική αντιμετώπιση των συγκεκριμένων σεξουαλικών διαταραχών)
• Αποκατάσταση (ανάκτηση της σεξουαλικής υγείας)

Η ιατρική της Σεξουαλικότητας βασίζεται σε διαφορετικές ιατρικές ειδικότητες, όπως στην ψυχιατρική, στην ουρολογία – ανδρολογία, στη γυναικολογία, στην ενδοκρινολογία, αλλά και στην επιστήμη της ψυχολογίας.

Λίγη προσοχή, όμως, έχει δοθεί σχετικά με την ανάπτυξη μοντέλων φροντίδας. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι ο τομέας της σεξουαλικής ιατρικής είναι σχετικά νέος και οι νέες θεραπείες έχουν φέρει επανάσταση, μη αφήνοντας χρόνο για τη εξέλιξη μοντέλων περίθαλψης.

Ένας δεύτερος περιορισμός στις προσπάθειες αυτές είναι η σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ των χωρών σχετικά με το ρόλο, τη λειτουργία και την κατάρτιση επαγγελματιών της σεξουαλικής ιατρικής, το είδος των σεξουαλικών υπηρεσιών υγείας που προσφέρονται, καθώς και η αξιοποίηση / αξιολόγηση των υπηρεσιών αυτών.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αντίστοιχη ιατρική ειδικότητα στο Πανεπιστήμιο. Η εξιδείκευση μπορεί να γίνει μόνο σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Στο εξωτερικό υπάρχουν ιατροί όλων των παραπάνω αναφερόμενων ειδικοτήτων, οι οποίοι ασχολούνται με την σεξουαλική υγεία και τις σεξουαλικλες διαταραχές.

Οι Ψυχίατροι- Σεξολόγοι είναι οι περισσότεροι στον αριθμό και αυτοί οι οποίοι καταφέρνουν, σε μεγαλύτερο, ίσως, βαθμό, να χρησιμοποιήσουν γνώσεις και από τις άλλες ειδικότητες, χωρίς να περιοριστούν στο δικό τους πεδίο, και σε συνεργασία με τις άλλες ειδικότητες, να θέσουν διάγνωση και την ανάλογη θεραπεία, ή να παραπέμψουν σε κάποιον άλλο ιατρό της ειδικότητας που χρειάζεται.

Στην Ελλάδα, οι Ψυχίατροι διαπιστευμένοι από Πανεπιστήμια του εξωτερικού, στα σεξουαλικά θέματα είναι ελάχιστοι, ενώ οι “αυτοδίδακτοι Σεξολόγοι-Ψυχίατροι” ή “Σεξολόγοι-Ψυχολόγοι”, είναι πάρα πολλοί.

Για τη σωστή αντιμετπώπιση λοιπόν αυτών των τόσο σημαντικών και ιδιαίτερων διαταραχών, είναι απαραίτητη μια σωστή και ενδελεχής διερεύνηση και εξακρίβωση των στοιχείων της εξειδίκευσης του Ψυχιάτρου – Σεξολόγου, χωρίς επιρροές από τα ΜΜΕ και άλλες μη επιστημονικές πηγές.

Η σεξουαλικότητα αποτελεί αναπόσπαστο και σημαντικό κομμάτι της ζωής όλων των ανθρώπων.

Αναφέρεται στην έκφραση της ψυχικής και βιολογικής λειτουργίας, που στοχεύει στη σωματική ικανοποίηση και συναισθηματική πληρότητα δια μέσου της ηδονής.

Είναι μια έννοια πολυδιάστατη, που αφορά στη βιολογική, γνωστική, ψυχική, συναισθηματική και κοινωνική πλευρά του ανθρώπου. Ξεκινάει από τη γέννηση, οργανώνεται με την ψυχοσυναισθηματική ωρίμανση και διεκδικείται με την αναζήτηση ενός συντρόφου.

Η ανθρώπινη σεξουαλική συμπεριφορά και λειτουργία είναι πολυσύνθετη και εξαρτάται από βιολογικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς παράγοντες.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι συνέπειες της εμφάνισης των ψυχοσεξουαλικών διαταραχών μπορεί να είναι ιδιαίτερα δυσάρεστες. Οι πιο συχνές από αυτές αφορούν στη μείωση της αυτοπεποίθησης του ατόμου, στην εμφάνιση συμπτωμάτων κατάθλιψης, στον κλονισμό της σχέσης με τον/την σύντροφο και με άλλους ανθρώπους γύρω του, και τελικά στην αρνητική επίδραση στην ποιότητα της ζωής του.

Έτσι, η αντιμετώπιση αυτών των ευαίσθητων προβλημάτων είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη.

Μπορεί το άτομο να αρχίσει και πάλι να λαμβάνει ικανοποίηση από την σεξουαλική του ζωή και να βελτιώσει την ψυχική του διάθεση.

Η σεξουαλική υγεία δεν είναι μόνο η απουσία ασθένειας, δυσλειτουργίας ή αναπηρίας.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, είναι μια κατάσταση σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας, σε σχέση με τη σεξουαλικότητα.

Απαιτεί μια θετική και με σεβασμό προσέγγιση προς τη σεξουαλικότητα και τις σεξουαλικές σχέσεις, καθώς και τη δυνατότητα μιας ευχάριστης και ασφαλούς σεξουαλικής εμπειρίας, χωρίς εξαναγκασμό, διακρίσεις, βία.

Η σεξουαλική υγεία είναι σημαντική για την ευεξία κάθε ατόμου και η σεξουαλική απόλαυση αυξάνει την ποιότητα της ζωής σε οποιαδήποτε ηλικία, τόσο στο γενικό πληθυσμό όσο και σε ειδικούς πληθυσμούς, συμβάλλοντας έτσι άμεσα στην ψυχική υγεία.

Τα θέματα σεξουαλικής υγείας, και ιδιαίτερα οι σεξουαλικές δυσλειτουργίες αποτελούν τελευταία σημείο αυξανόμενου ενδιαφέροντος τόσο των Διεθνών Υπηρεσιών Υγείας όσο και του κοινού, διότι διαφαίνεται πως συνιστούν σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα. Για τον λόγο αυτό έχουν χαρακτηρισθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO) ως μέγιστο πρόβλημα υγείας (major health concern).

Η αποκατάσταση της σεξουαλικής λειτουργίας μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής και πολλών ατόμων με μείζονες ψυχιατρικές ή σωματικές διαταραχές. Επίσης, οι ψυχίατροι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο ότι πολλοί ψυχολογικοί, αλλά και φαρμακολογικοί παράγοντες προκαλούν σεξουαλική δυσλειτουργία και ότι η

παρενέργεια αυτή μπορεί να είναι μια σιωπηρή αιτία μη συμμόρφωσης στη θεραπεία.

Η ελαττωμένη σεξουαλική λειτουργικότητα θεωρείται πως επηρεάζει αρνητικά την πρόγνωση της νόσου, καθώς και την ποιότητα ζωής αυτών των ασθενών.

Επιπλέον, η διάγνωση ενός σεξουαλικού προβλήματος μπορεί να βοηθήσει στον εντοπισμό και στην πρωτογενή πρόληψη άλλων σοβαρών παθήσεων, π.χ. καρδιαγγειακών προβλημάτων.

Περίπου 1 στους 4 άνδρες ηλικίας 40 έως 69 ετών, με στυτική δυσλειτουργία, θα παρουσιάσουν καρδιαγγειακά προβλήματα σε διάστημα 12 χρόνων!

Η σεξουαλική λειτουργία είναι η έκφραση της ανθρώπινης επιθυμίας και ικανοποίησης στην προσδοκία επιλογής ενός συντρόφου. Η ικανοποίηση και η απόλαυση αποτελεί κίνητρο αλλά και ανάγκη της ανθρώπινης ζωής και της σχέσης των συντρόφων.

Η ανθρώπινη σεξουαλική λειτουργία αποτελείται από 4 φάσεις:

Επιθυμία
Δεν αποτελεί απλά μια υποκειμενική αίσθηση, αλλά είναι μέρος του ενστίκτου αναπαραγωγής, με σαφές βιολογικό υπόβαθρο. Αναλύεται σε:

• σεξουαλική ορμή (Libido), που σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται και στα 2 φύλα από τα ανδρογόνα,
• σεξουαλικά κίνητρα, που ενεργοποιούνται από πολλά ερεθίσματα και
• σεξουαλικές προσδοκίες, δηλαδή τις ψυχολογικές ανάγκες που προσδοκά το άτομο να καλυφτούν.

Διέγερση

• Σε αυτήν την πολύπλοκη φάση συνεργάζεται το νευρικό σύστημα (κεντρικό και περιφερικό),με το καρδιαγγειακό και το ενδοκρινικό σύστημα.
• Η σεξουαλική διέγερση ενεργοποιείται κεντρικά από ψυχικά ερεθίσματα και τοπικά από άμεσους ερεθισμούςτων γεννητικών οργάνων, όπου όμως υπάρχει πάντα και η ανάγκη της ψυχικής διέγερσης.
• Η διέγερση είναι σημαντική και για τα δύο φύλα, όμως στον άντρα είναι περισσότερο εμφανής, λόγω της στύσης που επέρχεται και που χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί η διείσδυση του πέους στον κόλπο.

Οργασμός

• Υποκειμενικά ο οργασμός βιώνεται ως μια μεγάλη ευχαρίστηση, που αποδίδεται στη χαλάρωση που ακολουθεί την ένταση του σεξουαλικού ερεθισμού.
• Στον άντρα ο οργασμός συμπίπτει με την εκσπερμάτιση. Όμως πρόκειται για διαφορετικά φαινόμενα και ενίοτε μπορεί να συμβούν και ανεξάρτητα το ένα από το άλλο.
• Για τη γυναίκα ο οργασμός αποτελεί αντικείμενο πολλών και ποικίλων ερωτημάτων, σχετικά με την ένταση, τον αριθμό, τους τρόπους παρουσίασης και με το σημείο προέλευσης. Από νευροφυσιολογικής πλευράς ο οργασμός είναι ένας και μοναδικός και συμπεριλαμβάνει περισσότερες συνιστώσες.

Αποκατάσταση

• Μετά τον οργασμό, τα γεννητικά όργανα επανέρχονται στην κατάσταση που ήταν πριν από τη διέγερση.
• Μετά από αυτή τη φάση, στον άντρα ακολουθεί η ανερέθιστη περίοδος, όπου νέος σεξουαλικός ερεθισμός δεν προκαλεί στύση άμεσα, ενώ η γυναίκα δεν παρουσιάζει ανερέθιστη περίοδο.
• Έτσι η γυναίκα μπορεί να ερεθιστεί και πάλι σεξουαλικά.